trein Mongolië China

10 augustus.
Om 5.40 opstaan want om zes uur worden we weer opgehaald om naar de trein richting China gebracht te worden.
We zitten weer in een Chinese trein dus we weten zo'n beetje hoe het werkt. Richard loopt wat lastig met twee krukken door de smalle gangen.
Na de eerste stop van half twaalf verandert het landschap van steppen naar woestijn. De Gobi woestijn. Check!
Geen grote zandvlakten maar polletjes gras, mos en zand. Geen bomen, weinig heuvels. Geen kuddes meer te ontdekken. Wel een paar groepen kamelen gezien! En wat grote vogels. Ibissen?
Er komt geen eind aan, af en toe een paar huisjes langs het spoor maar verder is het op den duur saai. Het meest grappige is dat soms echt in de middel of knowhere een mongool staat met een een opgerold geel vlaggetje op een stokje. Die stok wordt omhoog gehouden. We hebben ze in Rusland ook gezien maar die zaten nog in huisjes. Hier midden in de woestijn. Geen enkel idee wat de functie is.
Er zijn weinig stops, dus we dutten veel.
Om 19.00 komen we bij de grens van Mongolie aan en kan het feest van wachten weer beginnen.
Pascontrole deden ze maar anderhalf uur over. Op het perron is de enige bezienswaardigheid de dames en heren in uniform die belangrijk heen en weer lopen.
En wij mogen de trein niet uit. De temperatuur ie inmiddels flink opgelopen. Er komt nauwelijks frisse lucht naar binnen. Maar onze ventilator die piept en kraakt in de coupe doet het.
Voor deze stop nog even wat gegeten in een met prachtig houtsnijwerk versierde restauratie wagen. Het eten zou op de Chinese treinen beter zijn. Was het niet.
Na een paar uur wachten rijden we weer door tot de Chinese grens, waar hetzelfde ritueel wordt afgehandeld. Hier worden de paspoorten meegenomen. Weer formulieren invullen. En wachten in de coupe. Het is ondertussen donker geworden. 20.00u. In Ulanbataar was het toch een stuk late donker.
Om 24.00u .... Wachten duurt lang... Worden alle wagons losgekoppeld met ongelofelijk veel lawaai en schokken en we worden een hal ingereden. De ventilator is er mee opgehouden. Het ie om te stikken. En we mogen er nog steeds niet uit. De hele wagon gaat omhoog en de onderstellen worden gewisseld zodat ze geschikt zijn voor de chines rails. Telkens ging er een soort stadiontoeter met een 10 keer zoveel volume af. Soms een keer, na een minuut ofzo weer, dan lang, dan kort lang , omgekeerd van te worden. Eindelijk even naar buiten. Ik barst van de koppijn en wil slapen!
Er weer in Chinees deed ventilator aan. Oordoppen in, stapelbed inklimmen en slapen. We rijden eindelijk weer.

11 augustus.
We worden wakker en zien buiten geen woestijn maar een volgebouwd groen landschap. Veel rotsachtige bergen, huizen, elk vierkant stukje grond staat vol. Kassen , mais, huizen op elkaar gepropt. We zijn in China!
We rijden door de voorsteden van Beijing met enorme woonflats, schuurtjes, en veel Chinezen. Op het station een hitte en honderden Chinezen. Mijn god wat een gekrioel. Even wennen!
Nieuwe gids, Laura, nieuwe chauffeur. Deze is de tweelingbroer van de Chinees in ' ik hou van Holland'! Hetzelfde hoofd, dezelfde bewegingen en lacht vriendelijk. We krijgen flesjes water en rijden door de drukke stad naar het hotel. Dat ligt valk bij de verboden stad. In de straatjes voor het hotel een gekrioel. Allemaal kleine winkeltjes, karren, elektrische brommertjes, riksja's, fietsers en veel Chinezen met paraplu's voor de hitte op. Het is 35 graden.
We pinnen Chinees geld, de yuan. Weer even omschakelen, van de Mongoolse Tugrik waar 1000 Tugrik 40 cent waard is naar de yuan waar honderd yuan ongeveer tien euro is.
Prima hotel, goed bed, geen superdunne matrasjes, airco, wc's die het doen, warm water, we komen de komende dagen wel door. WiFi is alleen beneden in de lobby. Das een beetje jammer.
En er ie geen smog. Hopelijk blijft dat de komende dagen zo.
We lopen het wijkje in en komen ogen te kort. Overal zitten mensen te eten op straat, of verkopen eten. Het beweegt allemaal, er wordt flink getoeterd, en jawel, de rochelde spugende Chinezen hebben we ook gevonden. Gatvver.