Ulanbataar en drie dagen steppen Mongolie
Blijf op de hoogte en volg Hermien
06 Augustus 2014 | China, Jingshan
Vandaag staat er een citytoer op t programma. Dat wordt dus niks voor Richard. Hij gaat de hotelkamer maar bezetten en af en toe het balkon op om naar het verkeer te kijken.
Na het ontbijt stond Tomak met de bus en chauffeur weer klaar. Alles gaat tot nu op tijd. We gingen met het oudere Belgische paar Miriam en Ronnie, Ad en Ans, Franca en Martin boyd en Frouke en ik. Voor negen man een hele touringbus.
Als eerste stond er een bezoek aan een monnikenklooster, het Gandanklooster, op t programma. Om negen uur begon de ceremonie. Eerst werden er op t pleintje voor het klooster de honderden duiven gevoerd. Ook iets van Boeddha, je moet goed voor de dieren zorgen. Dus geef je die schijtbeesten veel voer.
Voor de het klooster stonden een handjevol monniken in oranje rode gewaden. Twee zetten er een muts op, gingen naar binnen en namen her en der plaats. Wij mochten linksom, dan voor het altaar en door naar rechts. Normaal moeten de schoenen uit maar vandaag even niet. Bij het over de drempel stappen nooit met je rug naar Boeddha. Alles uit respect.de paar monniken die er waren zongen de gebeden maar stonden ook zo weer op en een zat zelfs onder zijn mouw berichtjes te tikken op zijn mobiel.
Er werden allerlei kassabonnetjes naar de monniken gebracht, dacht ik, bleek dat de mensen een lijst hadden en dat aan de belangrijke monnik lieten zien en dan kon hij vertellen welke gebeden wanneer aan de beurt waren. Weer wat geleerd. Een prachtig klooster met veel gebouwtjes.
De bus weer in en ik had gevraagd of we, als we in de buurt van de kliniek van gisteren kwamen we een tweede kruk konden kopen. Met een kruk is het niet te doen. Dat was geen probleem, dus op weg naar de gertenten werkplaats even gestopt. De mensen in de kliniek vroegen hoe het met Richard was. Wat een verschil met Rusland. De mensen hier zijn erg vriendelijk, behulpzaam, wat verlegen , haast onderdanig. Maar vooral vrolijk! Weer een kruk gekocht voor 14 US dollar en door naar de gertentenwerlkplaats. In een oud schuurtje werden de mooiste houtsnijwerken gemaakt. De tenten worden in verschillende groottes gemaakt. Dat wordt gemeten naar het aantal wanden. De wanden zijn van die uittrekbare traphekjes. De verbindingen van de latjes is gemaakt van kamelenleer.voor het hout wordt naaldhout gebruikt. Alles wordt verlijmd er komt geen spijker aan te pas.
Dit bedrijfje levert ook aan het buitenland. Voor een kleine 400 euro heb je een tent. Moet je er alleen nog invoerrechten over betalen, zelfs George Bush heeft er een bij ze gekocht. Hij zal er vast vaak in slapen.
Even verderop werden de viltenwanden die over de ' traphekjes' gaan gemaakt.
Buiten werd de tent nog even voor de show in elkaar gezet.
En we gaan lunchen. Wat een enorme porties. Ruim het dubbele van wat we in Rusland kregen. Veel brood, bij het ontbijt vaak pannenkoekjes en worstjes. Koffiepoeder staat vaak in een potje. De meesten drinken thee.
Ook kregen we Mongoolse wodka gemaakt van melk. Gatvver.
En de tour gaat verder. Nu naar een plek buiten de stad hoog op een berg. De Russen hebben daar een groot symbool geplaatst ter van de revolutie. We moesten flink wat trappen op om er te komen maar dan had je ook een schitterend uitzicht over de stad. Wat wordt er enorm veel gebouwd. Het gaat veel te snel volgens Tomak. Er leven maar drie miljoen Mongolen waarvan twee miljoen in Ulanbataar. De bevolking groeit snel. Nog maat kort geleden was het twee miljoen. Hierna naar het hotel, richard blij gemaakt met twee stokken en hem meegenomen de bus in voor een voorstelling . Net voor ons in de rij een bus vol Koreanen. Die duwen en trekken.
We zien muzikanten optreden met typische instrumenten, Mongoolse zangers en zangeressen. En daarbij de typische keelklank muziek. Er wordt gedanst en als toetje krijgen we nog een lenige vrouw te zien die werkelijk alles dubbel en achterstevoren en ondersteboven kan brengen, en dan er ook nog bij glimlachen. Daarna mensen afzetten bij het hotel, dan weer terug het centrum in omdat daar mesen willen gaan eten. Alles doen ze voor ons. Ik ga ook nog maar even het centrum in want de State Departement Store moet je ingeweest zijn. Een soort Bijenkorf met op de zesde verdieping souvenirs!
Daarna terug lopen naar het hotel. Het schemerde al een beetje en ik werd behoorlijk bekeken. De brug weer over en daar is het hotel. Later las ik dat op die weg de zakkenrollers het meest aktief waren.
Ben toch wel redelijk kapot na zo'n dag. Gelukkig konden we nog dineren in het hotel. Weer van die achterlijke grote porties. We doen nog een paar biertjes met Ad en Ans en dan rollen we ons krakkemikkige bed in. Maar het is schoon en de douche en de wc doen het. Verder is alles wat je vastpakt kapot.
De rest van de Nederlanders gaan morgen door naar de trein voor Beijing. Wij hebben onze privegids/chauffeur voor de komende drie dagen al ontmoet.
7 augustus.
Gisteravond spullen overgepakt zodat we maar een grote tas mee hoeven te nemen.
Om acht uur komt er een man binnen met ; hello, I'm Your driver.
Oké... Het is iemand anders dan de man die we twee dagen terug ontmoet hadden en die zei dat hij de driver was. Maar de jeep staat voor en we laden de spullen in en gaan op de achterbank zitten.
We schijnen nog op iemand te wachten, deze driver spreekt niet echt Engels maar is erg vrolijk.
Na een kwartier wordt er een klein grietje afgezet door haar vader. Ze laadt spullen achterin en gaat naast de driver zitten. Hello, I'am Your guide!
Oké!
We gaan blijkbaar met dit tweetal drie dagen de steppen op! Met file de stad uit. Onderweg ga ik met Samanda nog even een supermarkt in voor brood, water en wat andere boodschappen. In onze tas hebben we niet de handdoekjes en lakenzak gedaan. In de vorige gertenten was alles. Voor de zekereheid nog even gevraagd of we handdoeken enzo nodig hebben. Yes is het antwoord. Oké.... Ik zie wat minihanddoekjes liggen en koop die maar. Voor de rest zullen we wel zien.....
We rijden lang op een lange redelijke geasfalteerde eeg vol gaten. Deze driver rijdt rustig. Hij heet Batar wat held betekent . Net als Ulan Bataar wat rode held betekent.
Samanda vertelt ondertussen wat over Mongolie, het meeste had ik al van Toamk gehoord. Die wist echt veel, wat een geweldig meisje. Negentien jaar maar alles onder controle en grote bezorgdheid voor iedereen. Ze deed werkelijk alles om het ons naar de zin te maken. Deze gids praat minder goed Engels maar is erg aardig.
Bataar kent drie woorden Engels maar praat honderd uit en lacht bij elke zin! En... Hij zingt de hele weg alle Mongoolse liedjes mee. Wat een gast.
Na een tijdje vroeg ze of we een klooster wilden zien. Het Aglag Buteel klooster.
Richard heeft nog geen klooster gezien dus, tuurlijk, wij willen wel een klooster zien. We gaan de weg af en gaan door de steppen een eind rijden, dan weer links een pad dan weer rechts. We komen aan bij een parkeerplaats. Dat boeddha klooster bleek dus hoog te liggen. Richard loopt voor het eerst met twee stokken en moet halverwege afhaken. Het is ook nog eens erg warm. Hij blijft in een soort koepeltje met bankjes wachten.
Het was nog een best klim omhoog. Ik moest plassen en ze zei dat boven een wc was. Het klooster was wel aardig maar niet heel bijzonder. Wat wel bijzonder was was het kamertje wat vol stond met bizarre beesten. Een opgezette adelaar die een grote piemel, benen en armen had gekregen, van het schild van een schildpad was ook een vreemd schepsel gemaakt, een gedrocht met allemaal slangenkoppen, krokodillenvel, echt jammer dat er geen foto's gemaakt mochten worden. En alles had weer een boeddhistische betekenis. Vast voor veel geluk, lang leven en goede gezondheid.
Ik moest echt nodig, bleek dat ik weer naar beneden de berg af moest en daar stond een schuurtje. Dat was de wc. Deur open, een groot rechthoekig gat met daaronder een brede grote kuil van een paar meter. Oké. Mikken, neus dicht, en snel wegwezen.
Weer omhoog. De vrolijke chauffeur leek de gids steeds te vertellen wat we moesten doen. Ik dacht een rondje om het klooster want dat was bij de voorgaande ook zo. Bleek het nondeknetter een mega klimwandeling door allerlei rotsen. Met handen en voeten omhoog, omlaag, langs richels, langs grotten en elk rotsblok stelde weer iets voor. Een schildpad, een lamamonnik, de kaart van Mongolie.
En Richard daar beneden maar wachten en denken waar blijven ze.
Eindelijk weer terug bij de jeep, veel water en on the road again!
Onderweg stoppen we langs de weg. In deze vallei heel veel gertenten, kuddes en langs de weg verkopen ze in wat voor een plastic flessen dan ook paardenmelk. Geproefd. Of het is zuur van zichzelf of het was bedorven. Gatvverrrr...
We Komen er achter dat we vannacht kamperen bij een rivier maar als Richard liever kiest voor een hotel mag dat ook.
We gaan dan toch maar voor de rivier! Achterin de jeep zien we de spullen liggen. Geen grote gertent maar 2 opgooitentjes, matjes en slaapzakken. Oké....!
We gaan het beleven.
We reden door een schitterend landschap. Prachtige heuvels, overal kuddes paarden, koeien, geiten en schapen. Af en toe rijden we door een dorpje. De chauffeur zingt er vrolijk op los.
Na uren komen we bij een rivier. Hier gaan we dus kamperen. We rijden van de weg naar de rivier toe, ze vraagt weifelend of we het een goede plek vinden, euh ja.... En dan rijden ze weer van de rivier weg terug naar de weg. Ze hebben eerder een betere plek gezien. Oké....
We draaien de steppen op en tussen twee gertentenfamilies in , aan een klein stroompje staan we stil. We stappen uit en het ruikt er naar kamille, geen boom of struik in de wijde omtrek te bekennen. En ik moet alweer erg nodig. Alleen wat gras en kamille. Zelfs geen hoog graspolletje om achter te gaan zitten . Ik hou het nog wel even op. De spullen worden uitgeladen. Alles wat onwennig. Er wordt een kleed neergelegd daar moeten we op gaan zitten. Er wordt in een grote pan wat water gedaan en dan proberen ze ze het eenbrandertje aan te houden. De bakken worden er omheen gezet. Nog meer spullen, maar het waait vaak uit.
Het lijkt dat dit stel nog niet eerder heeft gekampeerd.
Uit zichzelf vertellen ze niet veel, dus we vragen steeds maar. De man die we ontmoet hadden had zich 's ochtend ziek gemeld en zij zijn om zeven uur vanochtend gebeld om het over te nemen. Aha.
De tentjes hebben we met zijn drieën opgezet,de chauffeur slaapt in de auto. We picknicken wat op het kleed. Wat toastjes en eindelijk kookte het water voor de thee. De nomadenfamilies lopen op afstand even langs. De koeien komen naar de gertenten gelopen om gemolken te worden. Een prachtig gezicht. De kinderen spelen in het stroompje.
Daar zullen we ons dan denk ik ook in moeten gaan wassen. Of maar niet.
De afgelopen dagen hebben we prachtig weer gehad zo rond de 26 graden. Maar de lucht betrekt en het begint hard te regenen. Snel in de jeep, spullen erin en wachten tot de bui over is. Samanda vertelt voorzichtig dat het zal blijven regelen.
Oké...
Of zullen we nog even 75 km doorrijden naar het gertentenkamp?
Ja!!!!!
Samanda is erg opgelucht lijkt het. En wij eigenlijk ook wel. Straks een bed, maar vooral een wc! Ik knijp nog wel een paar uur af.
Dus zooi weer ingepakt. En toen de werptentjes, mijn god ze hadden geen idee, wij de beschrijving er bij gepakt en met heel veel gedoe zaten ze eindelijk weer in de hoezen.
Toch twee uur lang best wel een avontuur beleefd.
We gaan een eind verder van de weg af, hij stopt bij een gertent en lijkt de weg te vragen. Nou we gaan nu echt de steppen op geen weg, maar paden en de jolige chauffeur gaat nu los. Als zingend gaan we linksom, rechtsom, door kuilen, weer omhoog, weer omlaag, door water. En niemand hoeft een gordel om.maar je aan alle kanten vasthouden is geen overbodige luxe. We passeren weer allerlei kuddes. Met echte cowboys te paard.
We komen door stukken waar geen gertent of dier te zien is, alleen grote vlakten en heuvels. Zo vet mooi! Onderweg schilt Samanda wat komkommers voor ons.
Tegen de schemer komen we bij het kamp aan. Ze staan ons al op te wachten.
Ik kan naar de wc!
De spullen worden naar de tent gebracht, we krijgen een diner in het restaurant, we kunnen onder een warme douche, de houtkachel in de gertent wordt aangemaakt en we slapen in een schoon echt bed. Ik ben best wel blij....
Wat een dag, wat een land en wat een mooie mensen.
8 augustus. 'S nachts is het weer gaan regenen en dat doet het nog steeds. Na het ontbijt de jeep weer op weg naar klooster nr zoveel. Het Amarbayasgalantklooster .
We hoeven niet ver te rijden. Het is een heel groot, oud ommuurt klooster. Sommige stukken zien er redelijk uit de rest is toe aan een opknapbeurt. We vallen midden in het ritueel van de lamamonniken. Ze zitten in twee rijen tegenover elkaar . Vooraan de allerkleinsten van een jaar of 4, 5. En dat loopt zo op. Achteraan , het dichts bij het boeddhabeeld zit de belangrijkste lama op een verhoging. Het is een mega groot klooster. Richard heeft eindelijk zijn klooster vol met beelden, zijden lappen en mini goden op de hele achterland.
Er zijn veel gebouwtjes te bezichtigen. Buiten de muur is weer een lange weg uitgezet met allemaal borden langs de kant. Ik bedank vriendelijk voor de eer deze keer. Zie de bui al weer hangen. Letterlijk en figuurlijk. Voor Richard is de tocht niet te doen en mijn regenjas blijkt geen regenjas te zijn. Of wel, het gaat er in ieder geval dwars door heen.
De chauffeur heeft het ook koud dus we gaan terug naar ons kamp. Kachel aan!
S' middags werd het droog en gingen ze een gertent op zetten, richard heeft vrienden met die gasten gemaakt door shagjes me ze te roken.
De rest van de middag met zijn vieren voor de tent uit de wind gepicknickt en van alles te horen gekregen over de chauffeur en Samanda. De chauffeur doet hard zijn best om een paar woorden Engels te leren. Wij krijgen wat les in wat Mongoolse en Chinese woorden. Foto's van families worden uitgewisseld. En ondertussen genieten we van het ongelofelijke mooie uitzicht. Af en toe passeert e een kudde geiten, vaak honderden, soms een kudde paarden. Het blijft adembenemend.
Op het kamp waren we tot nu toe de enige gasten maar er arriveren wat russische busjes en daar komen wat schreeuwende Engelsen en Duitsers uit.
Het eten in mongolie is echt veel ontbijt met veel dingen, maar de lunch is echt uitgebreid . Vaak vooraf salade, zelfs een keer sushi gehad, of soep met dumplins. En dan het hoofdgerecht uit veel draadjesvlees, rijst, aardappelpuree en wat groenten. Als toetje een reepje chocola of een koekje. Heel soms een beetje ijs met een paar besjes. Zodra je het bord leeg hebt wordt zo snel mogelijk het bord weggehaald. Net als in Rusland.
Een typische mongools gerecht is vlees in een dun laagje meel gevouwen en dat gefrituurd.
Echt lekker allemaal. Wat ik kwijt ben geraakt met drie dagen diarree in Rusland zit er nu wel weer aan.
9 augustus.
Lisa jarig! Die zit ergens in Italië. Bij het ontbijt het ik de chauffeur en Samanda gevraagd of ze niet wat willen zingen voor haar in het mongools. Er wordt wat lacherig gedaan maar een antwoord krijg ik niet. Ee wachten, zoals steeds maar af.
Terwijl we de jeep ingeladen hadden bleek Samanda vier Mongolen opgetrommeld te hebben. Twee uit het restaurant waarvan de jongen steeds guten appetit zei, en de twee die klusjes op het terrein doen. Met zijn zessen werden wat bloemetjes geplukt, omhoog gehouden en daar begonnen ze happy birthday te zingen, eerst in het Engels en daarna in het mongools! Video opname gestuurd naar Lisa. Kijken wat ze er van vindt.
We hadden wat domme klompjes sleutelhangers van de xenos meegenomen en ze die maar gegeven. Ze vonden het nog leuk ook! Bleven er maar naar kijken. Of ze dachten wat moeten we met die zooi.
En toen de lange weg terug naar Ulanbataar. Prachtig wederom maar ook knap vermoeiend. Negen uur vertrokken en om 5 uur terug. Onderweg kreeg ik nog wat edelweiss bloempjes. Daar barst het er van.
Wat een fantastische drie dagen hebben we beleefd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley