Beijing

12 augustus. Dag een van onze driedaagse excursie's. Je bent toerist of niet.
We gaan naar de verboden stad. En daar regelt Laura een rolstoel met duwchinees!
Wij werden op een bankje in de schaduw gezet en keken naar de enorme stroom mensen die richting de Verboden stad gingen. Jeeeezzzz , wat een mierenhoop.
De rolstoel is een verroest ding, de Chinees rochelt en spuugt maar Richard kan zitten en de verboden stad zien!
En dat is nog een heel avontuur, de stenen liggen schots en scheef zodat de rolstoel nogal eens blijft haken. Er moeten flinke hellingen op en af geduwd worden, enorme drempels waar we de stoel overheen moeten tillen en die duwen maar zweten. En rochelen. We hebben in ieder geval veel bekijks.
Maar wat is het mooi! Je weet niet waar je moet kijken, overal de meest fantastische gebouwen.
We krijgen uitleg, zien de gebouwen waar de concubines van de Emperor zich bevonden, en lopen zo verder het terrein aan de andere kant weer uit. We gaan via een soort galerij waar veel oudere Chinezen in de schaduw zitten te kaarten, wahjongen en een soort schaken.
De chauffeur, Mr Wang, staat weer klaar en met eerst de hele achterbak leeg te halen, zware rolstoel erin en spullen daar weer bovenop kunnen we door naar een zijde-toeristische- verkooppraatjes.
We krijgen uitleg over de zijde rups, zien hoe machines van een aantal cocons die in water liggen een draad spinnen, horen dat cocons met een rups geschikt zijn om kleding van te maken en dat cocons met twee rupsen erin geschikt zijn voor bv. dekbedden. Dit coconnetje rekken ze op. Het is een soort spinnenweb. Telkens wordt het verder opgerekt.
En dan komt het echte doel van deze werkplaats, de winkel. Er is van alles van zijde te koop. Dekbedden, blouses, sjaals. Geen plek in je koffer? Geen probleem, we sturen het zo op.
Toch maar niet. Nou vooruit, iets kleins dan.
We gaan weer door, naar het meest lekkere eten tot nu toe, wat een gekkenhuis, er wordt door obers geschreeuwd, buiten staan mensen te wachten, maar lekker!!
Of we zin hebben in een voetmassage, nou waarom niet!
We rijden weer een flink stuk, worden naar een kamertje gebracht. Daar staan twee emmers met warm water klaar. Oké, voetjes erin.
Deur open en daar kwam een ' dokter' die redelijke goed Engels sprak, uitleg geven over de Chinese gezondheidsleer. Best lang. Hij af, twee nieuwe Chinezen, ze hebben er zat. De masseurs. Kanonnuh! Ging niet altijd even zachtjes maar was op zich prettig!
Deur weer open, twee nieuwe Chinezen. Een dokter, een vertaler. Terwijl wij gekneed werden kon de dokter terwijl hij de pols vast hield vertellen waar we allemaal last van hadden. Er schijnen drie plekken op je pols te zij waar hij je organen kon ' voelen'. Jaja.
Heb je pijn in je onderrug? Euh , nee.. Heb je hoge bloeddruk? En toen kwam het advies; die en die pillen voor ongeveer 50 euro per stuk. Nou.... Ik denk er nog even over. Voor Richard was er maar een soort nodig, ik had er drie nodig. Toch maar niet.
De masseurs wilden ook wel naar het hotel komen voor een Total body Massage. Toch maar niet.
Terug naar het hotel, ritueel van rolstoel uitladen. En dat barrel mocht in het hotel gestald worden tussen de dure koffers in de bagage room.
Wat een dag.

13 augustus. We gaan naar de Chinese muur. Het is vannacht gaan regenen en het regent nog. Als we maar wat kunnen zien van de muur. Het is twee uur rijden. De weg er naar toe is saai.
Laura probeert bij de kassa een ontheffing te krijgen zodat we met de auto naar het begin van de kabelbaan kunnen. Dat lukt niet. We rijden weer weg van de ingang en via een hotel en een smoes weet ze een ontheffing te ritselen! Terug naar de ingang, zwaaien met het papiertje en nu gaat het hek zonde problemen voor ons open. Bij elk gebouw staat niet een Chinees maar altijd een paar bewakers. Er zijn er genoeg.
Uitgezet bij de kabelbaan, snel een wegwerp regenjas gekocht en kan Richard aan zijn uitdaging beginnen om bij de kabelbaan te komen. De rolstoel kan hier niet dus krukkenwerk. Veel trappen en hellingen.
We zien een bordje met ingang voor rolstoelhouders. Ach wat jammer, die is dicht en blijft dicht. Terug naar de trappen. Yes! Kabelbaan gehaald. Kleine wagonnetjes voor zes personen. Nu Rich al zover is gekomen kan hij zijn hoogtevrees ook nog wel aan. Uit de kabelbaan nog meer trappen op. En dan staan we eindelijk , in de regen op de Chinese muur. En we kunnen ver zien! De regenmist blijft in d'r heuvels erom heen hangen. Wat is dit een ervaring. Dat wij hier staan. Een ouder Chinees echtpaar vraagt waar we vandaan komen en zodra hij hoort dat we uit Nederland komen houdt hij mijn arm vast en zegt hoe erg hij het vindt van het vliegtuig drama in Oekraïne. Ik schiet gelijk vol.
Even alles op ons in laten werken en de mega hoge trappen net voor d'r muur op. Wat een uitzicht. We gaan een van de torens in en kunnen vanuit de ramen alle kanten op kijken. Met ons ook veel Chinezen. Ze hebben er veel.
We proberen nog wat verder de muur op te lopen maar dat gaat naar beneden en het is glad. Werkt niet zo handig met krukken. Na een uur gaan we terug. Richard krijgt verbaasde blikken dat hij met die krukken de muur op is geweest.
De terugtocht is knap lastig maar hij haalt t! Chinese muur, check!
Daarna weer een lekkere lunch in een rare hal. We zitten er alleen.
Vlakbij een fabriekje waar ze Chinese vazen maken. Erg leuk om te zien. Er wordt echt gewerkt. Met kleine metalen stukjes worden de figuren op de vaas geplakt om daarna met verf ingekleurd te worden. Dan gaat het acht keer de oven in en wordt het gepolijst.
En jawel, daarna is er een winkel waar van alles on deze techniek te koop is.
Toch maar niet. Nou, vooruit, iets kleins.
Terug naar Beijing, weer twee uur. We bezoeken nog even snel een kunstenaars wijk maar Laura heeft er duidelijk niks mee.
Het is ook mooi geweest. Terug naar het hotel. Wat een dag.

14 augustus. De citytoer.
Eerst naar het zomerpaleis. Ook al zo prachtig, je denkt na de verboden stad wat het winterpaleis was dat je genoeg mooie gebouwen hebt gezien maar dit is ook z
Al zo geweldig. Aan het water, heel veel bomen, prachtige gebouwen. Een 700 meter lange galerij met prachtige tekeningen. Een mega grote marmeren boot in het water die als theehuis diende voor .....een pagode in de verte, bootjes op het water, een eiland in de vorm van een schildpad. Enz enz.
Vandaag was ik de rolstoel duwen en hier was een rolstoel pad. Mazzel. Maar het was hard werken. Het is 32 graden.
Door naar het olympisch dorp. Check. Lange brede boulevard opgelopen en gerold! stadion, zwembad! olympisch vuurhouder gezien. Foto. En weer door.
Ze zullen nog heel wat jaren moeten betalen voor deze happenings in 2008.
En weer een lekkere Chinese lunch. Pekingeeend onder andere. We hoeven vanavond in ieder geval niet veel meer te eten.
Of we zin hebben in een thee ritueel. Tuurlijk!
In een achteraf straatje worden we naar binnen geleidt, gaan achter een tafel zitten en voor ons gaat een Chinees grietje uitleggen welke thee er drinken, hor je het set, hor je het kommetje vast moet houden. Met duim en wijsvinger vasthouden, middelvinger eronder. De dames doen d'r andere vingers gestrekt en uit elkaar, in eleganter en de heren houden deze vingers in de vuist. Straalt kracht uit.
En hierna kunnen we weer van alles kopen. Toch maar niet. Nou... iets kleins dan.
We rijden weer dwars door de stad naar een oude wijk van Beijing, Hutong.
En we worden in een riksja gezet. Maar goed dat dit het laatste onderdeel is van de driedaagse, meer toerist kunnen we niet meer aan.
De arme man trapt zich het lazarus maar praat ondertussen met de Hutong gids die voor ons fietst. Door smalle straatjes, met de was op ooghoogte boven van alles en nog wat, stoppen we bij een deur. Weer uitleg. Vier balken boven de deur betekent dat er iemand woont met een hoge rang, minde balken , lagere rang. De stenen leeuwen staan op vierkante sokkels, er woont een ambtenaar. Waren ghet ronde sokkels dan woonde er een militair. Rond vanwege de trommels. Vierkant vanwege stempels. Weer wat geleerd.
De hoge drempel betekent niet dat het het water geregen houdt, maar de boze geesten . Die zijn klein dus kunnen zo de drempel niet over. Logisch. We fietsen weer verder en gaan naar een oud huis wat nog in originele staat is. Aan een vierkante tuin vol planten en bomen staat aan elke kant een gebouw. In het noorden wonen de ouders. In de winter komt hier de zon naar binnen. In het zuiden het gebouw voor de bedienden, in het oosten wonen de zonen in het westen de dochters. Geen wc of badkamer. Ze maken al jarenlang gebruik van openbare toiletten. Alles is yin Yang en fung tsue. Of zo.
We gaan terug naar het begin punt en voor het laatst maken we gebruik van onze privé chauffeur en gids. Wat een luxe.
We nemen afscheid. We merken dat we klaar zijn met toeristje spelen.
De rolstoel stallen we in de lobby. Even later wordt hij door een scooter opgehaald. Net zo makkelijk.

15 augustus.
We hebben een dag voor ons zelf. We wandelen wat door de straten, bekijken winkeltjes maar vooral mensen. We gaan het park vlak achter de Verboden Stad in en klimmen naar diverse paviljoens. Op de hoogste hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Het park is prachtig aangelegd. 'S ochtends gaan de ouderen hier al vroeg naar toe voort tai sji ( als je het zo schrijft). Overal weer groepjes ouderen die zitten te kaarten. Ze hebben het erg naar hun zin.
En dan zit het erop. Nog even een tiental uur in het vliegtuig morgen. Van 35 graden naar de helft. Van privegidsen en chauffeurs naar alles zelf beslissen.
Maar wat hebben we veel meegemaakt. En wat was alles goed geregeld. En wat een fantastische mensen hebben we ontmoet. Wat een vijfentwintig dagen.
Enig minpuntje; een klein stijl heuveltje in Suzdal, Rusland. En een kloteknie als gevolg. Dat zal altijd verbonden zijn aan deze reis maar wat een herinneringen. Wat een reis. Wat een landen. Wat een ervaring. Onvergetelijk.
En anders hebben we altijd de foto's nog. Honderden. Thuis maar eens bekijken welke.
We gaan naar huis. Lekker.